તમે કીધું ત્યાં

સુગંધ રૂપી તુ

બધુંજ હોવા છતાય સાલે છે.

તમે આકાશ આપી દો

"મૃગજળ"

એવો એક સમય મને આપ!,
જેને જકડી ને બેસી રહું, હું, બાહુપાશમાં,
બહુ વ્યસ્તતામાં જીવ્યા હવે આ જીવન,
બસ! હવે આ સમયનાં ઓથે તને સાચવી બેસી રહું,
ને આમજ જીવતરનો લાગેલો થાક હળવાસઆપી રહે મુજને,
એવી જ એક ક્ષણ જેને હું મૃગજળ સમજી,
દોડતી રહી જીવનભર....
પેલા કસ્તુરીમૃગ ની જેમ, મારામાં હોવા છતાં ,
મારાથી છેટે ને છેટે રહી...લપાતી,છુપાતી,સંતાતી....,
ને બસ! દોડ..દોડ.. અનંત સુધી...,
વૈભવની,સત્તાની,લાલસાની,પ્રણયની....
ભાંગી કોઈ ભૂખ.....? તરસ..બસ! તરસ....
ને, હું બસ ચાલતી જ રહી..વ્યસ્તતામાં ..અસ્તવ્યસ્ત..,
સ્વ ને ખોઈને ભીડમાં એકલી.
અસ્મિતા

ઘેરદાર ઘાઘરો ને,

ઘેરદાર ઘાઘરો ને, ચોળી ભાતીગળ,
ટમટમ કરતી ચુંદડીને, રાત ઝમે ઝમઝમ...,
આવ્યો ફાગણ ફોરમતો.....
એ આવ્યો ! ફાગણ ફોરમતોને...
રસઝરતી તુ નાર....,
છમછમછમ પાયલ છમકે...
તારલિયાની સાથ...,
યૌવન તારું મદમાતું ને મનગમતી તુ નાર...,
અંગ અંગ તારું દહેક દહેક ને...
મન મારું ચહેક.. ચહેક..,ને મોર કરે થનગાટ...,
તારી નખરાળી છે ચાલ..,
મઘમઘતો કેસુડો મહેકે..,વન,વન, ઉપવન....,
તારા યૌવનનોથનગાટ...,
તારી મદઝરતી છે ચાલ...,
તારા પાયલનો ઝંકાર...,
તારા શ્વાસનો ધબકાર...,
તારા ખંજનનો મલકાટ...,
તારા સ્પર્શનો પમરાટ...,
તારો કાળો ભમ્મર કેશ..,
તારા યૌવનનો છે કેફ...,
કાવ્ય બની કવિઘૂમે.. તારા અંગ મરોડદાર...,
અંગ અંગ નર્તન કરે ને મન ..સંગે સંગે સોહાય..,
તુ મદ્ઝરતી છે નાર,...
તુ રસઝરતી છે નાર...
તુ યૌવનનો તલસાટ...,
ઘેરદાર ઘાઘરો ને ચોળી ભાતીગળ.....
અસ્મિતા

મારી અંદર નો અડીખમ પથ્થર

મારી અંદર નો અડીખમ પથ્થર
આત્મા! નામે ઓળખાય,
મનોભાવો નો મોટો હીંચકો,
આલમ ડોલમ થાય,
કોણ બેસે? કોણ હલાવે ?,
અડીખમ પથ્થર હો મુંજાય,
ઉંચે જાય શૃંગે અથડાય ,નીચે આવે પાતાળે જાય,
શૃંગ ઉપર ની દેવી કાળી,પાતાળ ની પાછી પાતાળદેવી,
દક્ષ યજ્ઞ નો કાળભૈરવ!,સતી!, સતી થાય,
શંકર ભૂલે નાચ નટરાજનો ને,
બ્રહ્માંડ આલમ ડોલમ થાય,
સતી નાં શબને ખભે નાખી, તાંડવનૃત્ય થાય,
ને ધરતી ધરુજી જાય,
વિષ્ણુના સુદર્શન ચક્રે સતીના અંગઅંગ વેરાય,
પડ્યું અંગ જે ભૂમિ ઉપર તે શક્તિપીઠ કેહવાય,
શક્તિબીજ ને રોપ્યું આંગણે,
તે જ તીર્થોત્તમ કેહવાય.
અસ્મિતા